FreeDoom
New member
Çin genelinde birçok yerel yönetim iflasın eşiğinde. Bazı şehirler memurlarının maaşlarını kesti. Belediye sağlık sigortasındaki kesintiler sokak protestolarına yol açtı.
Merkezi hükümet kurtarma paketleri, şehirleri derin mali sıkıntılarından kurtarmanın bir yoludur, ancak Çin, diğer ülkelerde bariz bir seçenek olabilecek bir gelir kaynağına yönelmedi: emlak vergileri.
Devletin araziye sahip olduğu Çin’de, yerel yönetimler okul gibi hizmetleri desteklemek için ev sahiplerinden neredeyse hiç vergi almıyor. Bunun yerine şehirler, emlak müteahhitlerine uzun vadeli kiralamalar satmaya güveniyor. Bu arazi satışlarından elde edilen gelir, geçen yıl içinde keskin bir şekilde düştü.
Geçen ay, Çin’in merkezi hükümeti, 100.000 işçiyi içeren on yıllarca süren çabaların ardından nihayet 790 milyon ev ve diğer mülkün kime ait olduğunu anladığını söyledi. Bu bilgi, Pekin’deki yetkililerin ülke çapında bir emlak vergisi sistemi getirebileceği anlamına geliyor. Ancak, yakın zamanda bunu yapmalarını beklemeyin. Engeller, teknik (karmaşık olacaktır), ekonomik (gayrimenkul piyasası için zor bir zamanda ev sahiplerine zarar verir), politik (çok sayıda evi olan hükümet yetkililerini ifşa eder) arasında değişmektedir.
Bir emlak vergisi getirme fikri yeni değil. Birçok bakımdan Çin’in en yüksek karar alma organı olan Komünist Parti Merkez Komitesi 2003’te şu kararı aldı: “Koşullar izin verdiğinde, gayrimenkul üzerinden birleştirilmiş ve standartlaştırılmış bir emlak vergisi alınacaktır.”
Pek çok ekonomist, özellikle Çin’in teknokratları arasında entelektüel bir lider olmaya devam eden emekli bir maliye bakanı olan Lou Jiwei, emlak vergisini savunuyor. Şubat ayında “Emlak vergisi, yerel vergi olarak en uygun vergi türüdür ve ekonomi normal büyümeye döndükten sonra mümkün olan en kısa sürede getirilmelidir” diye yazmıştı.
Komünist Çin’in kurucusu Mao Zedong, 1940’lardan 1960’lara kadar Çin’in topraklarını kamulaştırdı, çok sayıda öldürülen varlıklı ailelerin topraklarına el koydu ve mülkiyeti devlete devretti. 1980’lerden bu yana, yerel yönetimler yol yapım, okul işletme ve diğer faaliyetlerin maliyetlerinin büyük bir kısmını müteahhitlere büyük araziler kiralayarak karşıladılar.
Geçen yıla kadar arazi kiralama satışları Çin ekonomisinin yüzde 7’sini oluşturuyordu. Karşılaştırıldığında, Ekonomik İşbirliği ve Kalkınma Örgütü’nün 38 sanayileşmiş demokrasisindeki ortalama emlak vergisi yüzde 1,9’dur.
Amerika Birleşik Devletleri özellikle emlak vergilerine bağımlıdır. Yerel yönetimler her yıl bu vergiler aracılığıyla ülkenin gayri safi yurtiçi hasılasının yüzde 3’ünü alıyor ve bunun büyük bir kısmını devlet okullarının finansmanı için harcıyor.
Arazi kiralama yoluyla para toplamak, Çin için uzun süre iyi çalıştı. Ancak konut piyasasındaki yavaş düşüş, düzinelerce müteahhidin tahvillerini ödeyememesine, yeni konutlar için arazi satın almak şöyle dursun, konut projelerini tamamlamak için mücadele etmesine neden oldu.
Son birkaç on yılda arazi satışlarından elde edilen gelirler, Çin’in diğer vergileri düşük tutmasına izin verdi. Çin kendisini sosyalist bir ülke olarak tanımlasa da, sermaye kazançları, miras veya kişisel servet üzerinden neredeyse hiç vergi alınmıyor. Ulusal ve yerel yönetimler, müteahhitlere arazi kiralamanın yanı sıra yüksek satış vergileri, bordro vergileri ve işletme vergilerinin gerileyen bir kombinasyonuna güveniyor.
Çin’i emlak vergisi almaktan alıkoyan nedir?
Emlak vergisine yönelik kamuoyu muhalefeti güçlü. Apartman sahipleri, emlak vergisinin, üzerine konut yapılacak arazi için hükümete yüklü miktarda para ödemiş olan müteahhitlerin sorumluluğunda olması gerektiğine inanıyor.
Duke Üniversitesi’nde hukuk profesörü olan Shitong Qiao, “Ortak şikayet, ‘Bir daire için zaten çok fazla para ödedik, başka bir emlak vergisi ödememize imkan yok’ şeklindedir” dedi.
Diğer bir zorluk da, bir emlak vergisi taslağı hazırlamaktan sorumlu yerel yetkililerin bunu yaparak kaybedecek çok şeyinin olmasıdır. Özellikle 1990’larda, kamu hizmeti işlerinin bir avantajı, çok az paraya ya da sıfıra konut satın alabilmekti.
Büyük şehirlerdeki bazı apartman daireleri milyonlarca dolara satıldığından ve üst düzey şehir yetkilileri yılda yalnızca 30.000 ila 40.000 dolar kazandığından, yıllık yüzde 1’lik bir vergi uygulamak gelirlerinin tamamını talep edebilir. Bir vergi, emlakta spekülasyon yapan yetkililerin servetini de ortaya çıkarabilir.
Emlak vergisinin getirilmesi, büyük şehirler dışında tüm şehirlerde inşaat faaliyetinin zayıf olduğu bir zamanda ev fiyatlarını düşürebilir. Birçok ev sahibi zaten evlerinde para kaybetmekten korkuyor.
Shanghai Advanced Institute of Finance’te profesör olan Zhu Ning, “Küçük şehirlerin bütçe açıklarını kapatmak için daha fazla emlak vergisi ihtiyacı var, ancak konut piyasaları da büyük şehirlerdeki kadar güçlü değil” dedi.
Çin gayrimenkul vergilendirmeye başlamak için ne yapabilir?
Geçen yıl merkezi hükümet Çin’in en büyük ve en gösterişli apartman ve evlerine bir “malikane vergisi” getirip getirmemeyi değerlendirdiğini, Çin’in ekonomi politikalarına aşina olan ve konuyu alenen tartışmaya yetkili olmadıkları için isimlerini gizli tutmakta ısrar eden iki kişinin söylediğine göre.
Ancak her iki kaynak da, emlak piyasasında zaten zayıf olan güveni zedeleyebileceğinden korkulduğu için emlak vergisi getirilmesine karar verilmediğini söyledi.
Profesör Qiao gibi yabancı uzmanların önerdiği uzun vadeli seçeneklerden biri, daire sahiplerinden binalarının orijinal kira kontratları sona erdiğinde vergi ödemelerini istemek.
Mao’nun ölümünden sonra bazı erken arazi kiralamaları yalnızca 20 yıl sürdü ve süresi doldu.
Ancak konut mülkleri için son kiralamalar 70 yıldır yürürlükte. Birçok evin vergilendirilmesini onlarca yıl beklemek, Çin’in mevcut mali krizle başa çıkmasına yardımcı olmaz.
Halen bakanlığa danışmanlık yapan eski maliye bakanlığı araştırma direktörü Jia Kang, emlak kayıt sisteminin tamamlanmasının Çin’in bir emlak vergisi getirme konusunda hala ilerleme kaydettiği anlamına geldiğini söyledi.
“Gayrimenkülün birleşik tescili, emlak piyasasının yönetiminin optimize edilmesi için en temel koşuldur” dedi. “Gelecekteki bir emlak vergisini desteklemede de rol oynayacak.”
Li sen araştırmaya katkıda bulunmuştur.
Merkezi hükümet kurtarma paketleri, şehirleri derin mali sıkıntılarından kurtarmanın bir yoludur, ancak Çin, diğer ülkelerde bariz bir seçenek olabilecek bir gelir kaynağına yönelmedi: emlak vergileri.
Devletin araziye sahip olduğu Çin’de, yerel yönetimler okul gibi hizmetleri desteklemek için ev sahiplerinden neredeyse hiç vergi almıyor. Bunun yerine şehirler, emlak müteahhitlerine uzun vadeli kiralamalar satmaya güveniyor. Bu arazi satışlarından elde edilen gelir, geçen yıl içinde keskin bir şekilde düştü.
Geçen ay, Çin’in merkezi hükümeti, 100.000 işçiyi içeren on yıllarca süren çabaların ardından nihayet 790 milyon ev ve diğer mülkün kime ait olduğunu anladığını söyledi. Bu bilgi, Pekin’deki yetkililerin ülke çapında bir emlak vergisi sistemi getirebileceği anlamına geliyor. Ancak, yakın zamanda bunu yapmalarını beklemeyin. Engeller, teknik (karmaşık olacaktır), ekonomik (gayrimenkul piyasası için zor bir zamanda ev sahiplerine zarar verir), politik (çok sayıda evi olan hükümet yetkililerini ifşa eder) arasında değişmektedir.
Bir emlak vergisi getirme fikri yeni değil. Birçok bakımdan Çin’in en yüksek karar alma organı olan Komünist Parti Merkez Komitesi 2003’te şu kararı aldı: “Koşullar izin verdiğinde, gayrimenkul üzerinden birleştirilmiş ve standartlaştırılmış bir emlak vergisi alınacaktır.”
Pek çok ekonomist, özellikle Çin’in teknokratları arasında entelektüel bir lider olmaya devam eden emekli bir maliye bakanı olan Lou Jiwei, emlak vergisini savunuyor. Şubat ayında “Emlak vergisi, yerel vergi olarak en uygun vergi türüdür ve ekonomi normal büyümeye döndükten sonra mümkün olan en kısa sürede getirilmelidir” diye yazmıştı.
Komünist Çin’in kurucusu Mao Zedong, 1940’lardan 1960’lara kadar Çin’in topraklarını kamulaştırdı, çok sayıda öldürülen varlıklı ailelerin topraklarına el koydu ve mülkiyeti devlete devretti. 1980’lerden bu yana, yerel yönetimler yol yapım, okul işletme ve diğer faaliyetlerin maliyetlerinin büyük bir kısmını müteahhitlere büyük araziler kiralayarak karşıladılar.
Geçen yıla kadar arazi kiralama satışları Çin ekonomisinin yüzde 7’sini oluşturuyordu. Karşılaştırıldığında, Ekonomik İşbirliği ve Kalkınma Örgütü’nün 38 sanayileşmiş demokrasisindeki ortalama emlak vergisi yüzde 1,9’dur.
Amerika Birleşik Devletleri özellikle emlak vergilerine bağımlıdır. Yerel yönetimler her yıl bu vergiler aracılığıyla ülkenin gayri safi yurtiçi hasılasının yüzde 3’ünü alıyor ve bunun büyük bir kısmını devlet okullarının finansmanı için harcıyor.
Arazi kiralama yoluyla para toplamak, Çin için uzun süre iyi çalıştı. Ancak konut piyasasındaki yavaş düşüş, düzinelerce müteahhidin tahvillerini ödeyememesine, yeni konutlar için arazi satın almak şöyle dursun, konut projelerini tamamlamak için mücadele etmesine neden oldu.
Son birkaç on yılda arazi satışlarından elde edilen gelirler, Çin’in diğer vergileri düşük tutmasına izin verdi. Çin kendisini sosyalist bir ülke olarak tanımlasa da, sermaye kazançları, miras veya kişisel servet üzerinden neredeyse hiç vergi alınmıyor. Ulusal ve yerel yönetimler, müteahhitlere arazi kiralamanın yanı sıra yüksek satış vergileri, bordro vergileri ve işletme vergilerinin gerileyen bir kombinasyonuna güveniyor.
Çin’i emlak vergisi almaktan alıkoyan nedir?
Emlak vergisine yönelik kamuoyu muhalefeti güçlü. Apartman sahipleri, emlak vergisinin, üzerine konut yapılacak arazi için hükümete yüklü miktarda para ödemiş olan müteahhitlerin sorumluluğunda olması gerektiğine inanıyor.
Duke Üniversitesi’nde hukuk profesörü olan Shitong Qiao, “Ortak şikayet, ‘Bir daire için zaten çok fazla para ödedik, başka bir emlak vergisi ödememize imkan yok’ şeklindedir” dedi.
Diğer bir zorluk da, bir emlak vergisi taslağı hazırlamaktan sorumlu yerel yetkililerin bunu yaparak kaybedecek çok şeyinin olmasıdır. Özellikle 1990’larda, kamu hizmeti işlerinin bir avantajı, çok az paraya ya da sıfıra konut satın alabilmekti.
Büyük şehirlerdeki bazı apartman daireleri milyonlarca dolara satıldığından ve üst düzey şehir yetkilileri yılda yalnızca 30.000 ila 40.000 dolar kazandığından, yıllık yüzde 1’lik bir vergi uygulamak gelirlerinin tamamını talep edebilir. Bir vergi, emlakta spekülasyon yapan yetkililerin servetini de ortaya çıkarabilir.
Emlak vergisinin getirilmesi, büyük şehirler dışında tüm şehirlerde inşaat faaliyetinin zayıf olduğu bir zamanda ev fiyatlarını düşürebilir. Birçok ev sahibi zaten evlerinde para kaybetmekten korkuyor.
Shanghai Advanced Institute of Finance’te profesör olan Zhu Ning, “Küçük şehirlerin bütçe açıklarını kapatmak için daha fazla emlak vergisi ihtiyacı var, ancak konut piyasaları da büyük şehirlerdeki kadar güçlü değil” dedi.
Çin gayrimenkul vergilendirmeye başlamak için ne yapabilir?
Geçen yıl merkezi hükümet Çin’in en büyük ve en gösterişli apartman ve evlerine bir “malikane vergisi” getirip getirmemeyi değerlendirdiğini, Çin’in ekonomi politikalarına aşina olan ve konuyu alenen tartışmaya yetkili olmadıkları için isimlerini gizli tutmakta ısrar eden iki kişinin söylediğine göre.
Ancak her iki kaynak da, emlak piyasasında zaten zayıf olan güveni zedeleyebileceğinden korkulduğu için emlak vergisi getirilmesine karar verilmediğini söyledi.
Profesör Qiao gibi yabancı uzmanların önerdiği uzun vadeli seçeneklerden biri, daire sahiplerinden binalarının orijinal kira kontratları sona erdiğinde vergi ödemelerini istemek.
Mao’nun ölümünden sonra bazı erken arazi kiralamaları yalnızca 20 yıl sürdü ve süresi doldu.
Ancak konut mülkleri için son kiralamalar 70 yıldır yürürlükte. Birçok evin vergilendirilmesini onlarca yıl beklemek, Çin’in mevcut mali krizle başa çıkmasına yardımcı olmaz.
Halen bakanlığa danışmanlık yapan eski maliye bakanlığı araştırma direktörü Jia Kang, emlak kayıt sisteminin tamamlanmasının Çin’in bir emlak vergisi getirme konusunda hala ilerleme kaydettiği anlamına geldiğini söyledi.
“Gayrimenkülün birleşik tescili, emlak piyasasının yönetiminin optimize edilmesi için en temel koşuldur” dedi. “Gelecekteki bir emlak vergisini desteklemede de rol oynayacak.”
Li sen araştırmaya katkıda bulunmuştur.