TerraNova
New member
HAKAN GÜLDAĞ – VAHAP MUNYAR – ERDEM OĞUZ
Her cuma DÜNYA okurlarıyla buluşan Hafta gazetesinde; Hakan Güldağ, Vahap Munyar ve Onur Oğuz ile ‘Açık Açık’ın konuğu, ekranın tanınan yüzlerinden İsmail Küçükkaya oldu. ‘Çalar Saat’in mimarı gazeteci Küçükkaya ile medyanın geleceği, ünlü olmanın getirisi ve Türkiye üzerine keyifli bir sohbet gerçekleştirdik…
Mesleksel mesleğinde Akşam Gazetesi Genel Yayın Direktörlüğü daha sonrası bir boşluk oldu, daha sonra Fox’ta işin imajlı, kamera önünde olan tarafına geçtin. Gazetecilikten televizyonculuğa geçiş güç oldu mu?
Gazete Genel Yayın Direktörlüğü yapmak ile her gün televizyona çıkıp izleyici ile buluşmak temelde fazlaca farklı işler, birbirinden pek farklı sorumluluklar, farklı rutinler gerektiriyor. Örneğin yazılı-basılı medyada, gazete yönetirken gece 01.30’dan evvel uyuyamazdım. Telefonumu bile sessize alamazdım. Zira en son kent baskısı matbaaya gidene kadar ayakta kalmak ve alarm durumunda olmak gerekiyordu.
Televizyona gelince; birinci yılımda, bilhassa 2013’te sabah 06.45’te başlıyordu program. Onun 20.00’de yatıp 04.00’te kalkıyordum. daha sonraki senelerda programın saatini değiştirdikçe uyanma saatimi 04.30-04.45’e çektim. Bu sene artık 05.00’te de uyanıyorum. Bu bile başlı başına bir değişiklik oldu.
Gazete yönetmek ile TV ekranında olmayı karşılaştırırsan mesleksel tatmin açısından hangisi daha ağır basar?
Temelinde ikisi de gazetecilik, ikisi de habercilik. Biri yazılı gazetecilik, habercilik, öbürü görsele dayalı, sözel habercilik. Yani işin özü haber vermek, süratli refl eks göstermek. Fakat bir tanesi yazılı, oburu televizyonda teğe bir seyirci ile sıcak irtibata dayalı… Bu aslında temel bir değişikliğe işaret ediyor. Gazetede genel yayın direktörlüğü yapmak… 32 sayfa, hafta sonu ekleriyle toplamda 40-50 sayfa içindeki bir gazetenin tek sorumlusu sensin. Düşünün, o tarihte Akşam’da 500’e yakın kişi çalışıyordu. Çok büyük bir sorumluluk. Televizyonda temelinde tek başınasın. Doğal ki çekirdek grubum var lakin sonuçta birebir sorumlu sensin burada. Anlık habere dayalı, anlık yoruma dayalı bir iş yapmış oluyorsun televizyonda… sıradan birbirinden farklı alanlar, ancak mesleksel tatmin ikisinde de var. Ayrıyeten şanslıydım: Mehmet Emin Karamehmet vaktinde Akşam Gazetesi’nde editoryal bağımsızlığıma mutlak hürmet duyuluyordu. O tarihte özgürce gazetecilik yapabiliyordum. Burada da, Fox’ta da bir daha editoryal bağımsızlığıma epeyce hürmet duyulan bir ortamda çalışıyorum. Burada da gazetecilik yapabiliyorum. İkisini de hayli seviyorum.
Fox’ta ekranda olman birinci gündeme geldiğinde tereddüt yaşadın mı? “Acaba tutturabilir miyim?” diye düşündün mü?
çok doğal tereddüt geçirdim. Bu son derece doğal. Zira uzun yıllardır tıpkı işi yapıyordum. Gazetedeyken, genel yayın direktörlüğü de dahil olmak üzere bakılırsavlerde bulunurken mutfaktaydım. Yani, mutfakta yemek pişiren grubun ortasındasın. Baş aşçısın üzere düşünelim. daha sonra televizyon olunca mutfaktan dışarıya çıkıyorsun ve servis ediliyor. O yemekler pişmiş, karşında milyonlarca insan var ve sen yaptığın haberlerle, yorumlarla, imgenle, sesinle, kılık kıyafetinle, yani görsel açıdan da, işitsel açıdan da, her bakımdan görünür hale geliyorsun. Perde gerisinden perde önüne geçmiş oluyorsun. Bu sıradan bir değişiklik manasına geliyor. Değiştiği için de bir tereddüt yaşıyorsun.
Yayına nasıl hazırlanıyorsun?
Etkileşime dayalı bir program yapıyoruz. Toplumsal medyada, bütün ortamlarda, Twitter, Instagram hepsinde paylaşımlar yapıyoruz. bununla birlikte ben haftada en az 1 gün toplumsal medyadan takipçilerime “Ertesi günün gündemi ne olmalı?” diye soru soruyorum. Oralardan gelen karşılıkları da arkadaşlarımla paylaşarak vatandaşın katılımcılığını ön plana alıyorum.
Kıyafet ve kravat seçimini nasıl yapıyorsun?
Hazırlık sahiden kıymetli. Kılık-kıyafet, saç-baş, ayakkabı, oradaki çiçekler, baş yapısı, yani her bakımdan hazırlanmış olmak gerekiyor. Doğrusu ben öğlenden daha sonraları hazırlanırken çok da heyecanlanıyorum. Kadro elbisemi, kravatımı, ayakkabımı, gömleğimi seçtiğim vakit o heyecan sonraki gün yayına yansıyor. Aslında hazırlık bir gün evvel öğlenden daha sonra başlamış oluyor.
Bu fikirsel hazırlık, zihinsel hazırlık, haber hazırlığı, işin ana omurgası. Ancak bunun haricinde izleyici sabah uyandığı vakit seni gördüğünde şunu düşünmeli: “Evet, bu kişi bana hürmet duyuyor. Bu kişi özenmiş. İtinayla hazırlanmış. Sırf haberleri, yorumları değil, seçtiği ayrıntılar değil lakin hem de kılık-kıyafeti, duşunu alıp gelmiş, düzgün dinlenmiş, yüzü, gözü şiş değil, âlâ hazırlanmış, renk ahengine dikkat etmiş, yani bana itina göstermiş, benimle sabah buluşmasına ihtimamlı, uygun seçkilerle gelmiş…”
Bu, izleyiciye duyduğumuz saygıyı gösteriyor. Seyirci bunu anında fark ediyor. Olağanda sizler de biliyorsunuz, gazeteciler aslında dünyanın her yerinde biraz daha rahat giyinirler. Lakin ben televizyonda bu biçimde davranamam. Çok, epeyce, epey ihtimamlı ve uyumlu olmalıyım. Ayrıyeten Ankara temsilciliği de yaptığım için lacivert kadrolara alışkınım.
Fox’taki programında günün manşetini attığınız gazete de hazırlıyorsunuz fakat basılmıyor…
Hakikat. Benim programımdaki ideoloji, yenilik, değişikliklerden bir tanesi de “Çalar Saat”in gazetesi oldu. Düşündük, her gün gazete okuyoruz, sabah programı olduğu için. Ama benim okuduğum gazeteler gece saat 01.00’de en son baskıları bitmiş oluyor. Gece de bir ekip gelişmeler meydana geliyor. Birincisi “bunları süratle gazetede yansıtabilir miyiz” diye düşündük. İkincisi de yaygın medyada epeyce önemli bir sansür başladı son senelerda. “O sansürün de önüne geçebilecek, onların vermediği haberleri verebilecek bir manşet yapalım” diye düşündük ve dijital ortamda “Çalar Saat Gazetesi” hazırlamaya başladık. Sabah uyanan insanlara öteki gazetelerde olmayan bir haberi verme imkanı sundu bu bize. Çok da ilgi çekti. Olağan bu basılı değil. Bu dijital medyada, bizim toplumsal medya imkanlarımızla da yayılıyor. Televizyonda da gösteriyorum.
Gazetede yazı yazma hasreti çekiyor musun?
Doğrusunu isterseniz, yok. Zira ben aslında her gün 3 saatlik program yaparak hem bir gazete yapmış, hem manşet atmış, tıpkı vakitte aslında yazı yazmış oluyorum. Fikirlerimi, yorumlarımı, seçtiğim haberleri de aktarmaya çalışıyorum. Televizyon ile birlikte bir anda toplumun gönlünde taht kurdun. Ünlü olmak beraberinde magazin gazeteciliğinin öznesi olmayı da birlikteinde getiriyor. Magazin gazeteciliğinin öznesi olunca neler hissettin ve hissediyorsun?
Ünlü olmak istediğim bir şey değildi doğrusu. Tercih ettiğim, hedefl ediğim de bir şey değildi. 5 yıl gazete yönettim. Ünlü değildim lakin etkiliydim. Kendim tercih etmesem de görsel medyada olunca ister istemez tanınır oldum. Bunun olumlu tarafı şu, halkımızın ilgisi moral veriyor, takviye veriyor. Ben, “Seni fazlaca seviyoruz” dedikleri vakit evvel teşekkür ediyorum, daha sonra soruyorum, “niçin? niye izliyorsunuz? niye seviyorsunuz?” diye. Ne kadar anlaşıldım, ne kadar karşılıklı etkileşim kurabilmişim, onu anlamaya çalışıyorum. Bir defa bu, beşere Türkiye üzere bir ülkede, bu biçimdesine bir periyotta gazetecilik yaparken bir nimet üzere. Yani beşerler sana dayanak vermek istiyor, moral aşılamak istiyor, “Yalnız değilsin” demek istiyorlar. “Yaptığın işi önemsiyoruz. Aldığın riskleri görüyoruz. Senin yanındayız” diyorlar. Bu, beşere güç, moral veriyor. İşin olumlu tarafı bu.
Fakat, gazeteci olarak hani hasbelkader ünlü olduysak magazin materyali değiliz ve olmamamız gerekiyor. Bunda kendimizin de itina göstermesi gerekiyor. Ama karşımızdakilerin de buna göre dikkat etmesi gerekiyor. Biz bu biçimde yedikleri, içtikleriyle magazin dünyasının gündemine gelmesi gereken beşerler değiliz. Burada karıştırılıyor. Bu da işin olumsuz tarafı. Çünkü burada fazlaca ince istikrar ve çizgi var. Halkın ve seyircinin ya da toplumsal medyadaki takipçilerin ‘bir yere kadar’ bizleri merak etmesi hoş. Lakin bunun bir sonu var.
Anadolu’da bir arada gittiğimiz seyahatlerde izleyicilerin yakın ilgisinden sokakta yürümekte zorlandığını gözlemliyoruz. Bu durumu nasıl yönetiyorsun?
En son sizlerle yaptığımız seyahatlerde de bu biçimde bir durum vardı, Diyarbakır’da, Adana’da, farklı illerimizde… Natürel epeyce izlenen bir televizyondayım, fazlaca izlenen bir programdayım ve 9 yıldır her sabah yayındayım. Beşerler alıştılar. ötürüsıyla seni kendi yaşadıkları kentte görür görmez yanına geliyorlar, sevgilerini tabir ediyorlar, fotoğraf çektirmek istiyorlar. Ben şimdi hiç kimseyi, hiç bir ortamda kırmadan onlarla sohbet ederek, onlarla fotoğrafl ar çektirerek gönüllerini yapmaya çalışıyorum. Memnuniyetle… Bundan hiç şikayetçi değilim.
Biz, “Türkiye’de gazeteci olmak” diye başlıyoruz cümleye ve kelamı sana bırakıyoruz. Devamını nasıl getirirsin?
Türkiye’de gazeteci olmak epeyce güç. Çok riskli ve fedakarlık istiyor. Günümüzde gazeteciler bir kez işsizlik kriziyle karşı karşıya. İkincisi, iş bulma imkanları sahiden azaldı. Bir kümeden başkasına geçme bahtı epeyce fazlaca azaldı. Bunun haricinde türlü kısıtlamalarla karşı karşıyayız. En sıradaninden akreditasyon sıkıntıları yaşıyoruz. Bir kısım gazeteciler cezaevinde, bir kısmı işsiz, bir kısmı işveren baskısı altında, bir kısmı çeşitli cezai yaptırımlarla karşı karşıya, davalar, tazminat davaları açılıyor.
ötürüsıyla bu manada fazlaca güçlü bir periyottan geçtiğimizi kabul etmemiz gerekiyor. Bundan çıkış için yürekli olmamız gerekiyor. Mesleğimize olan tutku ve aşkımızı canlı tutmamız gerekiyor. Ülkemize olan nazaranvlerimizi, sorumluluklarımızı yerine getirmek için yüksek bir şuur ve sorumluluk hissiyle hareket etmemiz gerekiyor.
örneğin somut olarak biz Fox’ta Doğan Şentürk, idare ve bütün grup arkadaşlarım aslında bu kuvvetli periyotta riske girerek de dayanışma içerisinde nazaranv yapıyoruz. Keza, işte, iktisat dünyasının epeyce saygın gazetecileri olarak sizler de Dünya Gazetesi’nde bu biçimde bir dayanışmanın içerisindesiniz. Aslında her biriniz sahibi olduğunuz imkanlarla ve edindiğiniz çevrelerle fazlaca daha rahat hayatları kurabilirsiniz. Lakin sizler de bu biçimdesine kuvvetli bir periyotta elinizi taşın altına koydunuz, dayanışma hissiyle bir arada Dünya Gazetesi’ni yaşatarak yazılı medyada, üstelik de iktisat gazeteciliğinde bu biçimde bir atağa kalkmış durumdasınız. Ben de bunun görsel medya ayağında kendimce bir gayretin içerisindeyim grup arkadaşlarımla bir arada. ötürüsıyla Türkiye’de gazeteci olmak fazlaca sıkıntı. Hele bu vakitte epeyce güç. Lakin mesleğimizi o kadar seviyoruz ki, yapacak diğer bir iş düşünmüyoruz bile.
İŞİMDE HAYLİ SAVLI, ÖZEL HAYATIMDA ‘YALIN’IM
İnsanların bildiği gazeteci ya da TV programcısı, yorumcusu olan İsmail Küçükkaya bu unvanları haricinde aslında kimdir?
Ben Kütahya Simav’da doğmuş, bugün 50 yaşına hakikat ilerlemiş biriyim. 30 yıllık gazeteciyim. Mesleksel tatmini yaşadım, yaşamaktayım. Tesirli oldum bu işimi yaparken. Bununla gurur duyuyorum. Natürel bunu yaparken bir taraftan da epeyce seyahat etme imkanı buldum. Çok insan tanıdım. Çok sağlam dostluklar kurabildim. Sayısı az fakat inanca dayalı, uzun yıllardır devam eden arkadaşlıklarım, dostluklarım var. O beni fazlaca zenginleştirir.
Çok düzgün konserlere gittim. Sanatsal, kültürel aktiflikleri izledim.. Ben sade bir hayatı, yalın bir hayatı inşa etmek istedim. Her vakit buna dikkat ediyorum.
Neyi izler, neyi dinler, en epeyce kimi okursun?
Tarih okumayı fazlaca seviyorum. Yaşı benden büyüklerle dostluk etmeyi seviyorum. İlber Ortaylı hocam başta olmak üzere, geçmişe bakmak, yakın tarihe, uzak tarihe ait okumalar yapmak benim için değerli. Yazı yazmayı seviyorum. Bugüne kadar 5-6 kitabım var. Yeni fikirler de geliştiriyorum. Kitap okumak beni nitekim zenginleştiriyor. Bana öbür dünyaların var olduğunu hatırlatıyor. Bilhassa roman ve şiir okumalara da hiç orta vermiyorum.
Bunun haricinde ben de son derece yalın bir hayat yaşıyorum. Spor yapmayı fazlaca önemsiyorum. Çabucak her gün spor yaparım, yürüyüşe çıkarım. Spor ve bilhassa tabiat yürüyüşü ömrümün vazgeçilmezlerindendir.
Hayattaki en büyük lüksün ne?
Yılda en azından bir kez Amerika’daki yeğenlerimi görmeye gidiyorum. Onlarla vakit geçirmeyi fazlaca seviyorum. Türkiye’de de yeğenlerim var. Onlarla da sık vakit geçiriyorum fakat tabi Amerika’dakiler daha uzak oldukları için şimdi her yıl bir defa -genellikle de sömestrde- müsaade alarak bir hafta onları görmeye gidiyorum. Özetle, yaptığım işte hakikaten iddialıyım lakin kendi özel ömrümde olabildiği kadar yalın, sakin ve huzurluyum.
HER SABAH 10 FARKLI VİLAYETİMİZDEN MAHALLÎ GAZETELERİ OKUYORUM
Programında lokal gazetelere çok kıymetli yer veriyorsun. Yaygın kanallarda pek rastlanan bir durum değildir bu. Lokal gazetelerin sesini Fox TV üzere epey izlenen bir kanalda duyurma fikri nasıl gelişti?
2013 yılı Eylül ayında başlarken yeni bir şeyler yapmak istedim. “Madem ben kendime ikinci bir meslek inşa etmek durumunda kaldım, yazılı medyadan görsele geçerek, bu biçimde televizyonlarda da bir sabah programında olmayan şeyleri yapmalıyım” diye düşündüm. Televizyonda, kendi imale, karakterime de uygun yenilikler düşündük. Bunlardan bir tanesi kitap kısmı, bir tanesi şiir kısmı, bir tanesi kültür sanat kısmı; çiçek koymaya başladım örneğin.
bununla birlikte daha diğer hangi yenilikleri yapabiliriz diye arkadaşlarımla konuşurken, Türkiye’de lokal medya ile ilgili hiç bu biçimde bir kısım yoktu. Ben de her sabah 10 farklı vilayetimizden gazete manşetini aktarmaya başladım. Bu, o vilayetlerde, diyelim Diyarbakır’dan İzmir’e, Batman’dan Edirne’ye kadar lokal gazeteci arkadaşlara muazzam bir umut oldu. Yaptıkları haberlerin geniş kitlelere ulaştığını, yaygın medyaya yansıdığını gördüler. Bunun haricinde o vilayetlerde yaşayan vatandaşlar da, bizim izleyicilerimiz de kendi vilayetlerinin gazetesinin ismini ve haberlerini yaygın medyada, epey izlenen bir televizyonda, hayli izlenen bir programda görme fırsatı buldular. Bu, başlangıçta hayal bile edemediğimiz noktalara geldi. Hele daha sonraki periyotta yaygın medya, yazılı-basılı tarafta epeyce önemli zahmetler yaşayınca lokal medyadaki arkadaşların önü daha da açılmış oldu.
Her cuma DÜNYA okurlarıyla buluşan Hafta gazetesinde; Hakan Güldağ, Vahap Munyar ve Onur Oğuz ile ‘Açık Açık’ın konuğu, ekranın tanınan yüzlerinden İsmail Küçükkaya oldu. ‘Çalar Saat’in mimarı gazeteci Küçükkaya ile medyanın geleceği, ünlü olmanın getirisi ve Türkiye üzerine keyifli bir sohbet gerçekleştirdik…
Mesleksel mesleğinde Akşam Gazetesi Genel Yayın Direktörlüğü daha sonrası bir boşluk oldu, daha sonra Fox’ta işin imajlı, kamera önünde olan tarafına geçtin. Gazetecilikten televizyonculuğa geçiş güç oldu mu?
Gazete Genel Yayın Direktörlüğü yapmak ile her gün televizyona çıkıp izleyici ile buluşmak temelde fazlaca farklı işler, birbirinden pek farklı sorumluluklar, farklı rutinler gerektiriyor. Örneğin yazılı-basılı medyada, gazete yönetirken gece 01.30’dan evvel uyuyamazdım. Telefonumu bile sessize alamazdım. Zira en son kent baskısı matbaaya gidene kadar ayakta kalmak ve alarm durumunda olmak gerekiyordu.
Televizyona gelince; birinci yılımda, bilhassa 2013’te sabah 06.45’te başlıyordu program. Onun 20.00’de yatıp 04.00’te kalkıyordum. daha sonraki senelerda programın saatini değiştirdikçe uyanma saatimi 04.30-04.45’e çektim. Bu sene artık 05.00’te de uyanıyorum. Bu bile başlı başına bir değişiklik oldu.
Gazete yönetmek ile TV ekranında olmayı karşılaştırırsan mesleksel tatmin açısından hangisi daha ağır basar?
Temelinde ikisi de gazetecilik, ikisi de habercilik. Biri yazılı gazetecilik, habercilik, öbürü görsele dayalı, sözel habercilik. Yani işin özü haber vermek, süratli refl eks göstermek. Fakat bir tanesi yazılı, oburu televizyonda teğe bir seyirci ile sıcak irtibata dayalı… Bu aslında temel bir değişikliğe işaret ediyor. Gazetede genel yayın direktörlüğü yapmak… 32 sayfa, hafta sonu ekleriyle toplamda 40-50 sayfa içindeki bir gazetenin tek sorumlusu sensin. Düşünün, o tarihte Akşam’da 500’e yakın kişi çalışıyordu. Çok büyük bir sorumluluk. Televizyonda temelinde tek başınasın. Doğal ki çekirdek grubum var lakin sonuçta birebir sorumlu sensin burada. Anlık habere dayalı, anlık yoruma dayalı bir iş yapmış oluyorsun televizyonda… sıradan birbirinden farklı alanlar, ancak mesleksel tatmin ikisinde de var. Ayrıyeten şanslıydım: Mehmet Emin Karamehmet vaktinde Akşam Gazetesi’nde editoryal bağımsızlığıma mutlak hürmet duyuluyordu. O tarihte özgürce gazetecilik yapabiliyordum. Burada da, Fox’ta da bir daha editoryal bağımsızlığıma epeyce hürmet duyulan bir ortamda çalışıyorum. Burada da gazetecilik yapabiliyorum. İkisini de hayli seviyorum.
Fox’ta ekranda olman birinci gündeme geldiğinde tereddüt yaşadın mı? “Acaba tutturabilir miyim?” diye düşündün mü?
çok doğal tereddüt geçirdim. Bu son derece doğal. Zira uzun yıllardır tıpkı işi yapıyordum. Gazetedeyken, genel yayın direktörlüğü de dahil olmak üzere bakılırsavlerde bulunurken mutfaktaydım. Yani, mutfakta yemek pişiren grubun ortasındasın. Baş aşçısın üzere düşünelim. daha sonra televizyon olunca mutfaktan dışarıya çıkıyorsun ve servis ediliyor. O yemekler pişmiş, karşında milyonlarca insan var ve sen yaptığın haberlerle, yorumlarla, imgenle, sesinle, kılık kıyafetinle, yani görsel açıdan da, işitsel açıdan da, her bakımdan görünür hale geliyorsun. Perde gerisinden perde önüne geçmiş oluyorsun. Bu sıradan bir değişiklik manasına geliyor. Değiştiği için de bir tereddüt yaşıyorsun.
Yayına nasıl hazırlanıyorsun?
Etkileşime dayalı bir program yapıyoruz. Toplumsal medyada, bütün ortamlarda, Twitter, Instagram hepsinde paylaşımlar yapıyoruz. bununla birlikte ben haftada en az 1 gün toplumsal medyadan takipçilerime “Ertesi günün gündemi ne olmalı?” diye soru soruyorum. Oralardan gelen karşılıkları da arkadaşlarımla paylaşarak vatandaşın katılımcılığını ön plana alıyorum.
Kıyafet ve kravat seçimini nasıl yapıyorsun?
Hazırlık sahiden kıymetli. Kılık-kıyafet, saç-baş, ayakkabı, oradaki çiçekler, baş yapısı, yani her bakımdan hazırlanmış olmak gerekiyor. Doğrusu ben öğlenden daha sonraları hazırlanırken çok da heyecanlanıyorum. Kadro elbisemi, kravatımı, ayakkabımı, gömleğimi seçtiğim vakit o heyecan sonraki gün yayına yansıyor. Aslında hazırlık bir gün evvel öğlenden daha sonra başlamış oluyor.
Bu fikirsel hazırlık, zihinsel hazırlık, haber hazırlığı, işin ana omurgası. Ancak bunun haricinde izleyici sabah uyandığı vakit seni gördüğünde şunu düşünmeli: “Evet, bu kişi bana hürmet duyuyor. Bu kişi özenmiş. İtinayla hazırlanmış. Sırf haberleri, yorumları değil, seçtiği ayrıntılar değil lakin hem de kılık-kıyafeti, duşunu alıp gelmiş, düzgün dinlenmiş, yüzü, gözü şiş değil, âlâ hazırlanmış, renk ahengine dikkat etmiş, yani bana itina göstermiş, benimle sabah buluşmasına ihtimamlı, uygun seçkilerle gelmiş…”
Bu, izleyiciye duyduğumuz saygıyı gösteriyor. Seyirci bunu anında fark ediyor. Olağanda sizler de biliyorsunuz, gazeteciler aslında dünyanın her yerinde biraz daha rahat giyinirler. Lakin ben televizyonda bu biçimde davranamam. Çok, epeyce, epey ihtimamlı ve uyumlu olmalıyım. Ayrıyeten Ankara temsilciliği de yaptığım için lacivert kadrolara alışkınım.
Fox’taki programında günün manşetini attığınız gazete de hazırlıyorsunuz fakat basılmıyor…
Hakikat. Benim programımdaki ideoloji, yenilik, değişikliklerden bir tanesi de “Çalar Saat”in gazetesi oldu. Düşündük, her gün gazete okuyoruz, sabah programı olduğu için. Ama benim okuduğum gazeteler gece saat 01.00’de en son baskıları bitmiş oluyor. Gece de bir ekip gelişmeler meydana geliyor. Birincisi “bunları süratle gazetede yansıtabilir miyiz” diye düşündük. İkincisi de yaygın medyada epeyce önemli bir sansür başladı son senelerda. “O sansürün de önüne geçebilecek, onların vermediği haberleri verebilecek bir manşet yapalım” diye düşündük ve dijital ortamda “Çalar Saat Gazetesi” hazırlamaya başladık. Sabah uyanan insanlara öteki gazetelerde olmayan bir haberi verme imkanı sundu bu bize. Çok da ilgi çekti. Olağan bu basılı değil. Bu dijital medyada, bizim toplumsal medya imkanlarımızla da yayılıyor. Televizyonda da gösteriyorum.
Gazetede yazı yazma hasreti çekiyor musun?
Doğrusunu isterseniz, yok. Zira ben aslında her gün 3 saatlik program yaparak hem bir gazete yapmış, hem manşet atmış, tıpkı vakitte aslında yazı yazmış oluyorum. Fikirlerimi, yorumlarımı, seçtiğim haberleri de aktarmaya çalışıyorum. Televizyon ile birlikte bir anda toplumun gönlünde taht kurdun. Ünlü olmak beraberinde magazin gazeteciliğinin öznesi olmayı da birlikteinde getiriyor. Magazin gazeteciliğinin öznesi olunca neler hissettin ve hissediyorsun?
Ünlü olmak istediğim bir şey değildi doğrusu. Tercih ettiğim, hedefl ediğim de bir şey değildi. 5 yıl gazete yönettim. Ünlü değildim lakin etkiliydim. Kendim tercih etmesem de görsel medyada olunca ister istemez tanınır oldum. Bunun olumlu tarafı şu, halkımızın ilgisi moral veriyor, takviye veriyor. Ben, “Seni fazlaca seviyoruz” dedikleri vakit evvel teşekkür ediyorum, daha sonra soruyorum, “niçin? niye izliyorsunuz? niye seviyorsunuz?” diye. Ne kadar anlaşıldım, ne kadar karşılıklı etkileşim kurabilmişim, onu anlamaya çalışıyorum. Bir defa bu, beşere Türkiye üzere bir ülkede, bu biçimdesine bir periyotta gazetecilik yaparken bir nimet üzere. Yani beşerler sana dayanak vermek istiyor, moral aşılamak istiyor, “Yalnız değilsin” demek istiyorlar. “Yaptığın işi önemsiyoruz. Aldığın riskleri görüyoruz. Senin yanındayız” diyorlar. Bu, beşere güç, moral veriyor. İşin olumlu tarafı bu.
Fakat, gazeteci olarak hani hasbelkader ünlü olduysak magazin materyali değiliz ve olmamamız gerekiyor. Bunda kendimizin de itina göstermesi gerekiyor. Ama karşımızdakilerin de buna göre dikkat etmesi gerekiyor. Biz bu biçimde yedikleri, içtikleriyle magazin dünyasının gündemine gelmesi gereken beşerler değiliz. Burada karıştırılıyor. Bu da işin olumsuz tarafı. Çünkü burada fazlaca ince istikrar ve çizgi var. Halkın ve seyircinin ya da toplumsal medyadaki takipçilerin ‘bir yere kadar’ bizleri merak etmesi hoş. Lakin bunun bir sonu var.
Anadolu’da bir arada gittiğimiz seyahatlerde izleyicilerin yakın ilgisinden sokakta yürümekte zorlandığını gözlemliyoruz. Bu durumu nasıl yönetiyorsun?
En son sizlerle yaptığımız seyahatlerde de bu biçimde bir durum vardı, Diyarbakır’da, Adana’da, farklı illerimizde… Natürel epeyce izlenen bir televizyondayım, fazlaca izlenen bir programdayım ve 9 yıldır her sabah yayındayım. Beşerler alıştılar. ötürüsıyla seni kendi yaşadıkları kentte görür görmez yanına geliyorlar, sevgilerini tabir ediyorlar, fotoğraf çektirmek istiyorlar. Ben şimdi hiç kimseyi, hiç bir ortamda kırmadan onlarla sohbet ederek, onlarla fotoğrafl ar çektirerek gönüllerini yapmaya çalışıyorum. Memnuniyetle… Bundan hiç şikayetçi değilim.
Biz, “Türkiye’de gazeteci olmak” diye başlıyoruz cümleye ve kelamı sana bırakıyoruz. Devamını nasıl getirirsin?
Türkiye’de gazeteci olmak epeyce güç. Çok riskli ve fedakarlık istiyor. Günümüzde gazeteciler bir kez işsizlik kriziyle karşı karşıya. İkincisi, iş bulma imkanları sahiden azaldı. Bir kümeden başkasına geçme bahtı epeyce fazlaca azaldı. Bunun haricinde türlü kısıtlamalarla karşı karşıyayız. En sıradaninden akreditasyon sıkıntıları yaşıyoruz. Bir kısım gazeteciler cezaevinde, bir kısmı işsiz, bir kısmı işveren baskısı altında, bir kısmı çeşitli cezai yaptırımlarla karşı karşıya, davalar, tazminat davaları açılıyor.
ötürüsıyla bu manada fazlaca güçlü bir periyottan geçtiğimizi kabul etmemiz gerekiyor. Bundan çıkış için yürekli olmamız gerekiyor. Mesleğimize olan tutku ve aşkımızı canlı tutmamız gerekiyor. Ülkemize olan nazaranvlerimizi, sorumluluklarımızı yerine getirmek için yüksek bir şuur ve sorumluluk hissiyle hareket etmemiz gerekiyor.
örneğin somut olarak biz Fox’ta Doğan Şentürk, idare ve bütün grup arkadaşlarım aslında bu kuvvetli periyotta riske girerek de dayanışma içerisinde nazaranv yapıyoruz. Keza, işte, iktisat dünyasının epeyce saygın gazetecileri olarak sizler de Dünya Gazetesi’nde bu biçimde bir dayanışmanın içerisindesiniz. Aslında her biriniz sahibi olduğunuz imkanlarla ve edindiğiniz çevrelerle fazlaca daha rahat hayatları kurabilirsiniz. Lakin sizler de bu biçimdesine kuvvetli bir periyotta elinizi taşın altına koydunuz, dayanışma hissiyle bir arada Dünya Gazetesi’ni yaşatarak yazılı medyada, üstelik de iktisat gazeteciliğinde bu biçimde bir atağa kalkmış durumdasınız. Ben de bunun görsel medya ayağında kendimce bir gayretin içerisindeyim grup arkadaşlarımla bir arada. ötürüsıyla Türkiye’de gazeteci olmak fazlaca sıkıntı. Hele bu vakitte epeyce güç. Lakin mesleğimizi o kadar seviyoruz ki, yapacak diğer bir iş düşünmüyoruz bile.
İŞİMDE HAYLİ SAVLI, ÖZEL HAYATIMDA ‘YALIN’IM
İnsanların bildiği gazeteci ya da TV programcısı, yorumcusu olan İsmail Küçükkaya bu unvanları haricinde aslında kimdir?
Ben Kütahya Simav’da doğmuş, bugün 50 yaşına hakikat ilerlemiş biriyim. 30 yıllık gazeteciyim. Mesleksel tatmini yaşadım, yaşamaktayım. Tesirli oldum bu işimi yaparken. Bununla gurur duyuyorum. Natürel bunu yaparken bir taraftan da epeyce seyahat etme imkanı buldum. Çok insan tanıdım. Çok sağlam dostluklar kurabildim. Sayısı az fakat inanca dayalı, uzun yıllardır devam eden arkadaşlıklarım, dostluklarım var. O beni fazlaca zenginleştirir.
Çok düzgün konserlere gittim. Sanatsal, kültürel aktiflikleri izledim.. Ben sade bir hayatı, yalın bir hayatı inşa etmek istedim. Her vakit buna dikkat ediyorum.
Neyi izler, neyi dinler, en epeyce kimi okursun?
Tarih okumayı fazlaca seviyorum. Yaşı benden büyüklerle dostluk etmeyi seviyorum. İlber Ortaylı hocam başta olmak üzere, geçmişe bakmak, yakın tarihe, uzak tarihe ait okumalar yapmak benim için değerli. Yazı yazmayı seviyorum. Bugüne kadar 5-6 kitabım var. Yeni fikirler de geliştiriyorum. Kitap okumak beni nitekim zenginleştiriyor. Bana öbür dünyaların var olduğunu hatırlatıyor. Bilhassa roman ve şiir okumalara da hiç orta vermiyorum.
Bunun haricinde ben de son derece yalın bir hayat yaşıyorum. Spor yapmayı fazlaca önemsiyorum. Çabucak her gün spor yaparım, yürüyüşe çıkarım. Spor ve bilhassa tabiat yürüyüşü ömrümün vazgeçilmezlerindendir.
Hayattaki en büyük lüksün ne?
Yılda en azından bir kez Amerika’daki yeğenlerimi görmeye gidiyorum. Onlarla vakit geçirmeyi fazlaca seviyorum. Türkiye’de de yeğenlerim var. Onlarla da sık vakit geçiriyorum fakat tabi Amerika’dakiler daha uzak oldukları için şimdi her yıl bir defa -genellikle de sömestrde- müsaade alarak bir hafta onları görmeye gidiyorum. Özetle, yaptığım işte hakikaten iddialıyım lakin kendi özel ömrümde olabildiği kadar yalın, sakin ve huzurluyum.
HER SABAH 10 FARKLI VİLAYETİMİZDEN MAHALLÎ GAZETELERİ OKUYORUM
Programında lokal gazetelere çok kıymetli yer veriyorsun. Yaygın kanallarda pek rastlanan bir durum değildir bu. Lokal gazetelerin sesini Fox TV üzere epey izlenen bir kanalda duyurma fikri nasıl gelişti?
2013 yılı Eylül ayında başlarken yeni bir şeyler yapmak istedim. “Madem ben kendime ikinci bir meslek inşa etmek durumunda kaldım, yazılı medyadan görsele geçerek, bu biçimde televizyonlarda da bir sabah programında olmayan şeyleri yapmalıyım” diye düşündüm. Televizyonda, kendi imale, karakterime de uygun yenilikler düşündük. Bunlardan bir tanesi kitap kısmı, bir tanesi şiir kısmı, bir tanesi kültür sanat kısmı; çiçek koymaya başladım örneğin.
bununla birlikte daha diğer hangi yenilikleri yapabiliriz diye arkadaşlarımla konuşurken, Türkiye’de lokal medya ile ilgili hiç bu biçimde bir kısım yoktu. Ben de her sabah 10 farklı vilayetimizden gazete manşetini aktarmaya başladım. Bu, o vilayetlerde, diyelim Diyarbakır’dan İzmir’e, Batman’dan Edirne’ye kadar lokal gazeteci arkadaşlara muazzam bir umut oldu. Yaptıkları haberlerin geniş kitlelere ulaştığını, yaygın medyaya yansıdığını gördüler. Bunun haricinde o vilayetlerde yaşayan vatandaşlar da, bizim izleyicilerimiz de kendi vilayetlerinin gazetesinin ismini ve haberlerini yaygın medyada, epey izlenen bir televizyonda, hayli izlenen bir programda görme fırsatı buldular. Bu, başlangıçta hayal bile edemediğimiz noktalara geldi. Hele daha sonraki periyotta yaygın medya, yazılı-basılı tarafta epeyce önemli zahmetler yaşayınca lokal medyadaki arkadaşların önü daha da açılmış oldu.